Schrijfwedstrijd 2025: Weekwinnaar 10
Vandaag maken we de tiende en laatste weekwinnaar van onze schrijfwedstrijd bekend. Dat is geworden: Ad van Steen met zijn verhaal Staal. Van harte gefeliciteerd Ad!
Lees hieronder het winnende verhaal van deze week.
Staal
© Ad van Steen
De wekker ratelt. Igor sleept zich uit bed. In de kamer ernaast hoest en rochelt zijn vader. Longkanker. Het kon er nog wel bij. Zijn vader ademt piepend, hij ziet grauw, heel anders dan zijn moeder, die in haar laatste dagen heel stil was en bleek en gelig oogde.
Hij kauwt op vier dagen oud bruin brood met liefdeloze fabriekskaas, lauwe thee om het weg te spoelen. Onderweg naar zijn werk denkt hij aan zijn moeder, haar ziekte, de begrafenis. Zijn vader wist niets te zeggen bij haar graf. Hijzelf ook niet.
De ruitenwissers bonken, het signaal dat zijn gordel niet vastzit laat zijn hoofd zwellen tot het bijna barst. De gordel blijft los, een kans op ontsnappen – een boom of een vrachtwagen. Eindeloze diepzwarte rust. Niets.
Als hij heel even zijn ogen sluit dringt het beeld zich op dat hij als zesjarige voor de tent speelt, zijn vader slaapt, zijn moeder kijkt toe en lacht naar hem. Moeder.
Aangekomen bij de fabriek kleedt hij zich om en pakt een slappe koffie. Hij klokt in en zo traag als hij durft loopt hij naar zijn werkplek. Het gekrijs van slijptollen schroeit zijn oren, de geur van verbrand staal maakt hem misselijk.
Op complimenten over zijn werk rekent hij niet meer, zijn vakmanschap is uit de tijd. De computergestuurde machine kan het werk sneller en beter. Het enige dat hij nog kan doen is de machine starten en vaststellen dat het zo is, elke vier minuten, waarna hij dit noteert op het formulier ‘Voortgang & Inspectie’.
De routine versnelt de tijd, hij telt het aantal keren dat hij inschakelt, als een trage klokslag. Hij verlangt naar huis, waar hij even de foto van zijn moeder kan aanraken, waar hij met zijn vader naar het journaal kijkt. Soms denkt hij dan dat hij zijn moeder in de keuken hoort neuriën, maar als hij de televisie uitzet is het doodstil.
In de pauze zegt hij niets meer. Hij luistert met afkeer maar ook met jaloezie naar de sterke verhalen van zijn jonge collega’s over uitgaan, zuipen, snuiven en meiden. Soms wenst hij dat hij ook maar één weekend in zijn leven hun lef gehad had.
Weer bij zijn machine telt hij de uren af. Nog vijf uur en zevenenveertig minuten, vierentachtig keer starten. Dan loopt Reksha langs. Zelfs in het gelige licht van de TL-balken lijkt ze ondanks haar donkere huid op te lichten. Ze tikt hem op zijn arm. ‘Hi, Iwan.’ Ze lacht.
Ze loopt weer door. Hij kijkt haar na en heel even proeft hij het leven.
Auteursbiografie Ad van Steen:
Ondernemer, en soms schrijf ik, met aandacht voor menselijke psychologie, vaak over schuld, twijfel en verlangen. Voor mij is een verhaal geslaagd als het deze thema’s op een natuurlijke manier verweeft.
Laat een reactie achter