Zomerlezen: ‘Een grens te ver’ van Regine Ryckoort

Vandaag maken we de negende winnaar bekend van onze zomerschrijfwedstrijd voor korte verhalen. Deze keer is de eer is aan Regine Ryckoort. Zij schreef een bijzonder verhaal vanuit een origineel perspectief. Van harte gefeliciteerd Regine!

Let op: Volgende week woensdag wordt de tiende en laatste winnaar bekendgemaakt. De deadline van onze schrijfwedstrijd verstrijkt op 12 september, je hebt dus nog vier dagen de tijd om in te sturen. Klik hier voor alle informatie.

Lees hieronder het winnende verhaal van deze week ‘Een grens te ver’ van Regine Ryckoort:

Een grens te ver

© 2020 Regine Ryckoort

Ik heb mijn broeders zien gaan, grote en kleine…

Dagenlang lagen we naast elkaar, meestal zwijgzaam. Sommigen kreunden onder het gewicht van het onbekende dat boven hun kop hing. Anderen voelden zich gehard door de oorverdovende geluiden die van buiten binnendrongen.

De meesten echter lagen lui en loom op doorgezakte matrassen. Ze trokken zich weinig aan van wat er zich afspeelde in de wereld. Liever lieten ze zich indoctrineren door de woorden van de dagelijkse passanten die vermoeid maar trots, onze verblijfplaats in- en uitliepen. Hun kreten, leuzen en overtuigingen, die als onrustige geesten tegen de muren van onze schuilplaats kleefden, misten hun doel niet: medewerkers ronselen.

Vele broeders verlangden naar het ultieme moment van hun martelaarschap.

En ik? Ik hield me gedeisd. Ik zou mijn gedachten nooit prijsgeven. Ik was in deze bende een eenzaat. Dat wist ik maar al te goed. Ik wil enkel doden voor voedsel, anders niet.

Een enkeling onder ons durfde in deze spannende tijd te pochen met zijn goudkleurige torso, gekoesterd door een straaltje zon, dat door een kiertje ons verblijf binnenviel. Ik onderdrukte een sneer jaloezie – omwille van de zon – die oprispte in mijn lijf.

“Wie is er bang? Mijn glimmende bast verlangt naar de uitgestoken hand van een passant. Wij zijn voor de strijd gemaakt,” scandeerde hij.

Ikzelf moest er bijna om glimlachen, maar in mijn penibele toestand van eenzaat, hield ik het op een binnensmonds gegrinnik. Ik wilde niet zijn zoals hij. Zo zelfingenomen! De kleine glinstering van de zonnestraal op zijn huid hoefde ik ook niet meer. Dan maar liever zonder.

De strijd zou voor iedereen bewaarheid worden. Dat wisten we.

In een donkere nacht werd de goudkleurige kompaan, met negenentwintig lotgenoten, van zijn plaats gerukt door een passant. Mee naar buiten. Harde knallen.

Ik kon alleen maar denken: nog meer slachtoffers?

Het knallen buiten is nu kolossaal hard. Onophoudelijk wordt het geluid in de hemel in tweeën gekliefd. Hierbinnen is het muisstil.

Ik wacht mijn beurt af, met de anderen naast mij. Ik weet dat het niet lang meer zal duren. Hoogstens nog enkele uren. De meesten zijn hier ondertussen vertrokken.

De passant tilt me op. Zijn ogen staalhard. Buiten is het schemerig.

Ik zie het doelwit: menselijk vlees. Voor ik het goed en wel besef bevind ik mij in het gebogen magazijn van een Kalasjnikov. Ik panikeer. Ik blokkeer…

De passant – een terrorist, weet ik nu – vloekt luid. Ik merk zijn zenuwachtig gefrunnik aan het machinegeweer. Ik blokkeer nog harder, weiger mijn medewerking.

Ik weet het. Ik verloochen de intentie van mijn bestaan, maar ik wil niet helpen aan de vernietiging van mensen. Dat is voor mij een grens te ver.

Lichtjes gekneusd, maar opgelucht, rol ik in de rode aarde. Gelukkig kleeft er geen bloed aan mijn lijf…

Over de auteur Regine Ryckoort:

West-Vlaamse. Zesde kind van moeder en vader. Zus van zeven fijne mensen. Vijftigplusser. Sinds kort gehuwd. Gekke oma van vier. “Ik leef een heel gewoon leven  – huisje/tuintje/boompje/boeken – altijd met verhalen in mijn hoofd. Ik leef hierdoor vele levens. Ik hou van letters, woorden, zinnen. Ik wil scheppen, creëren, schrijven en schrappen, tot het laatste leesteken zijn plaats vindt. Alleen is het papier mij niet altijd gewillig… Herken je dat ook?
Ik schrijf zoals het mij uitkomt: kortverhalen uit het gewone leven, waar kleine zaken groot kunnen zijn of één van vele de levens in mijn hoofd … of nog iets anders.”

2 Reacties

  1. Weeral eens het bewijs, dat er heel veel “schrijfpotentieel” schuilt in de mens.
    Dit kortverhaal grijpt des te meer aan in deze rare tijden.
    Maar zo ziet men dat er nog meer dan ooit nood is en blijft aan goede en verdiepende leesmaterie.
    Het belooft voor de toekomst Regine !
    Dikke proficiat !

Reacties kunnen niet achtergelaten worden op dit moment.