Schrijfwedstrijd 2025: Weekwinnaar 9
Vandaag maken we de negende weekwinnaar van onze schrijfwedstrijd bekend. Dat is geworden: Jerre Hoetink met zijn verhaal De laatste lantaarn. Van harte gefeliciteerd Jerre!
Lees hieronder het winnende verhaal van deze week.
De laatste lantaarn
© Jerre Hoetink
De nacht viel zwaar over het dorp. Waar ooit lichtjes fonkelden in de ramen, brandde nu slechts één vlam. Het was de oude straatlantaarn op het plein, scheefgezakt, met glas vol barsten. Niemand wist waarom juist díe nog bleef branden.
Kinderen fluisterden dat er een geest in woonde, volwassenen zeiden dat het gewoon een vergeten draadje elektriciteit was. Maar Yara wist beter. Ze voelde het telkens als ze erlangs liep: de warmte die uitging van dat kleine, trillende lichtje.
Het dorp kende al jaren alleen maar schaduw. Eerst was de rivier opgedroogd, toen het bos verdwenen in rook. Oogsten mislukten, families vertrokken. Toch bleef Yara. Ze had niets anders dan de verhalen van haar grootmoeder, die altijd zei: “Hoop is als een vlam. Klein misschien, maar genoeg om de duisternis terug te dringen.”
Op een avond, toen de wind huilde door lege straten, hoorde Yara het zacht kraken van glas. De lantaarn flakkerde en leek bijna te doven. Paniek schoot door haar heen. Ze rende naar huis, greep een oude olielamp en holde terug.
“Niet uitgaan,” fluisterde ze. “Niet jij ook.”
Ze hield de olielamp tegen de lantaarn, alsof het ene vlammetje het andere kon aansteken. Tot haar verbazing schoot de lantaarn plots helderder omhoog, alsof hij adem had gehaald. Het plein vulde zich met warm licht.
En toen gebeurde het onmogelijke.
Uit de scheuren van de lantaarn dwarrelden lichtdruppels naar buiten. Ze zweefden door de lucht, langzaam, als vuurvliegjes. Eén voor één landden ze op donkere vensters, op verlaten deuren, op de stoffige markt. Waar de druppels raakten, sprong nieuw licht aan. Het hele dorp begon te gloeien alsof het zich herinnerde wat het ooit was.
De mensen kwamen naar buiten, verbaasd en met tranen in de ogen. Niemand zei iets. Ze keken naar Yara, die nog steeds haar olielamp tegen de oude paal hield.
“Het licht…” fluisterde iemand. “Het was nooit weg. We waren het alleen vergeten.”
Die nacht zat Yara op het plein, omringd door buren die voor het eerst in jaren lachten. Ze wist niet hoe lang het wonder zou duren, of het dorp ooit hersteld kon worden. Maar ze wist wél dat hoop, eenmaal gedeeld, sterker werd.
De lantaarn straalde rustig door, zonder te flikkeren.
En ergens in de verte, achter de heuvels, begon de lucht te verkleuren. Niet meer zwart, maar blauw, met een streepje goud.
De dageraad kwam terug.
Auteursbiografie:
Jerre Hoetink woont in Hattem en heeft een diepe liefde voor verhalen in alle vormen: van thrillers en horror tot fantasy en comedy. Al van jongs af aan verdwaalt hij graag in boeken en films, gefascineerd door de manier waarop verhalen mensen kunnen meenemen naar andere werelden en emoties kunnen oproepen die je anders nooit zou ervaren.
Schrijven is voor Jerre een manier om diezelfde magie zelf te creëren. Hij experimenteert graag met verschillende genres en stijlen, en vindt het bijzonder om lezers te verrassen, te laten lachen, huiveren of nadenken. Elk verhaal is een kans om een stukje van zijn verbeelding te delen en om thema’s zoals hoop, avontuur en nieuwsgierigheid tot leven te brengen.
Met zijn inzending voor deze schrijfwedstrijd zet Jerre zijn eerste stap in het delen van zijn verhalen met een breder publiek, in de hoop een blijvende indruk achter te laten.
Laat een reactie achter