Pas verschenen: verhalenbundel ‘Kijk, nog méér Zuid-Frankrijk!’ van schrijver en journalist Renée Vonk-Hagtingius.
Samenvatting
Een ruime kwart eeuw geleden kocht Renée Vonk-Hagtingius een paar muren en een half dak ter hoogte van zo’n schilderachtig dorpje in de Provence. Ze was er zo mee in haar nopjes dat ze er uiteindelijk een blog (www.kijkzuidfrankrijk.com) over begon. Een aantal van die verhalen werd vorig jaar gebundeld en verscheen onder de titel ‘Kijk, Zuid-Frankrijk!’ “Het valt niet meer te ontkennen dat het Frankrijk van toen waar ik verliefd op werd, niet meer bestaat. En dat de nieuwe tijd ook het dorp heeft aangetast. De bakker verdween, de slager ook, net als de épicerie. En de kroeg, de huiskamer van het dorp. Kortom, het dorp was mijn dorp niet meer. Ik eindigde m’n vorige boekje met de zinnen: ‘Misschien wordt het tijd om te verhuizen.’ Inmiddels bén ik verhuisd, al viel het me zwaar afscheid te nemen van m’n ‘oude’ dorp waaraan ik de herinneringen koester. Ze staan in dit tweede boekje. Plus m’n nieuwe ervaringen rondom het dorp waar ik nú woon.” Renée Vonk-Hagtingius is schrijver en journalist. Ze woont al ruim een kwart eeuw met echtge- noot en wisselende huisdierbezetting in de Var, in Zuid-Frankrijk. Sinds begin dit jaar in een berg- gehuchtje in het onontdekte achterland van de ‘Provence verte’.
Recensie(s) NBD Biblion
Na ‘Kijk, Zuid-Frankrijk! : (la vie est dure en Provence)’ (2015)* is dit de tweede bundel verhaaltjes van journaliste Renée Vonk-Hagtingius (1952). Het tweede huis in Frankrijk blijkt nog steeds een bron van inspiratie. In amusante stukjes is het heerlijk huiveren over het huisje waar alles kapot is en de loodgieter uitblijft, over de open haard die niet trekt, het ondernemende ongedierte op zolder, over het moeizame inburgeren en de weerzin als er daarna ook andere buitenlanders willen komen inburgeren zodat er verhuisd moet worden naar een nog stiller plekje in de bergen. Het beeld dat door de schrijfster wordt opgeroepen, klinkt opgeruimd, maar heeft ook iets tragisch, vooral als de grimmige actualiteit doorsijpelt in het paradijs waar men zich veilig waande. Slordig geredigeerd, met zoveel fouten tegen de Franse taal dat er iets van Nederlandse arrogantie uit spreekt.