Schrijfwedstrijd 2024: Weekwinnaar 3
Vandaag maken we de derde weekwinnaar van onze schrijfwedstrijd bekend: Inge Dik. De redactie was gecharmeerd door de typering van de karakters en de humoristische uitwerking van het thema.Van harte gefeliciteerd Inge!
Je kunt nog tot 1 september insturen voor onze schrijfwedstrijd. Het reglement is hier te raadplegen.
Lees hieronder het winnende verhaal van deze week.
Familieportret
© Inge Dik
‘Het thema dit jaar is ‘Oranje’. En zorg alsjeblieft dat je er fris en verzorgd uitziet!’ Haar moeder hangt op zonder verder nog iets te zeggen.
Iedere vijf jaar worden ze opgetrommeld, de hele familie, die op iedere nieuwe foto uit meer personen bestaat. Zelf heeft ze niet aan deze uitbreiding bijgedragen, tot onbegrip van haar moeder. Ze heeft haar tijd besteed aan studeren en werken, nog meer studeren en uiteindelijk promoveren.
De ouderwetse tl-buis boven de wastafel flikkert, maar besluit toch om meedogenloos zijn licht op haar te werpen. Ze kijkt in de spiegel, een verslonsde versie van haar moeder met grijs haar kijkt terug. Ze besluit haar best te gaan doen.
Op de ochtend voor de foto gaat ze aan de slag. Ze leest aandachtig de verpakking van de ‘grijsdekkende’ haarverf en terwijl het goedje onder de plastic muts zijn werk doet onthaart ze haar kin en bovenlip en maakt ze zich op. Nieuwe kleren hangen aan de deur, een donkerblauw broekpak met een blouse in stijlvol oranje. De eierwekker gaat; tijd om de verf eruit te spoelen. Met haar hoofd onder de kraan, voorzichtig zodat haar make-up niet uitloopt, spoelt ze de verf eruit. Het water kleurt lange tijd veelbelovend bruin en ze gaat door tot het water weer zo goed als helder is. De tl-buis knippert nog een laatste keer en gaat uit. Dan maar föhnen op gevoel.
Ze moet zich haasten om op tijd te zijn. Met een sjaal losjes om haar haar, zodat het niet verwaaid in de wind, komt ze als laatste aan bij het gezelschap dat keurig de aanwijzingen van de fotograaf opvolgt. Haar moeder bekijkt haar van top tot teen. In plaats van meewarig haar hoofd schudden, geeft haar moeder haar een kort knikje. Ze neemt plaats naast haar schoonzus die wijst naar de sjaal die ze nog om haar hoofd heeft. Snel doet ze hem af. Op het teken van de fotograaf zit iedereen stil, niemand zegt nog iets. Dan begint haar pubernichtje onbedaarlijk te lachen en naar haar te wijzen. ‘Goeie actie, tante!’ roept ze.
Andere familieleden lachen nu ook. Behalve haar moeder, die zonder een woord te zeggen opstaat en wegloopt.
‘Wat is er aan de hand?’ vraagt ze aan haar schoonzus.
Grinnikend houdt haar schoonzus haar een spiegeltje voor. Ze kijkt erin. Haar moeder met oranje haar kijkt terug.
Zodra het woord haarverf viel, tekende zich het eind van het verhaal of de clou al af, dat moment had wat uitgesteld kunnen worden, opdat het leesplezier wat opgerekt zou worden. wat mij betreft. Verrassend was de moeder met wie de hoofdpersoon zich vereenzelvigd, die haar in het spiegeltje aankeek, een thema dat om wat meer uitwerking vraagt of zou kunnen vragen.
Ik had dezelfde gedachte. Het idee was leuk, maar niet zo geloofwaardig uitgewerkt. Föhnen in het donker? En dan een shawl om je net gestylde haar? Bij mij wilde het er niet in. Sorry.