Schrijfwedstrijd 2025: Weekwinnaar 1
Vandaag maken we de eerste weekwinnaar van onze schrijfwedstrijd bekend. Dat is geworden:
Regine Ryckoort met haar verhaal Puinhoop. Van harte gefeliciteerd Regine!
Je kunt nog tot en met zondag 28 september insturen voor onze schrijfwedstrijd. Het reglement is hier te raadplegen.
Lees hieronder het winnende verhaal van deze week.
Puinhoop
© Regine Ryckoort
De stilte hing roerloos in de kamer.
“Wil je nog iets meer over jezelf vertellen?” vroeg hij zachtjes.
Ik voelde mijn wangen gloeien. De blos kroop langs mijn hals tot in mijn bloes, waar het zweet me uitbrak.
Hoe kon ik zo argeloos met mezelf omgegaan zijn dat ik hier nu languit op een ligbank lag? Hoe had ik mezelf zo kunnen verliezen in een wereld die de mijne niet was?
Ik had me gesneden aan de scherven van andermans leven, shit van verschillende exen opgeruimd… en vooral gedaan alsof ik het allemaal aankon! En nu was ikzelf een puinhoop.
Ik zuchtte luid, herinnerde mij opeens de knoflookpuree van gisteren en bad stilletjes dat mijn walm zijn neus niet zou bereiken.
Ik voelde me met de minuut ongemakkelijker. Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe hij opstond en dichterbij kwam. Hij hurkte naast me neer. Mijn hart bonkte keihard.
“Justine, als het jou niet lukt iets te zeggen… kan ik je ook op een andere manier helpen. Je hoeft alleen maar te knikken.”
Mijn gedachten raasden alle kanten op terwijl het geklop achter mijn ribbenkast nog harder dreunde. Wat kon ik meer zeggen? Waarom kwam hij zo dichtbij? Kon ik hem wel vertrouwen? Ik kende die man helemaal niet.
Het zilveren bordje aan de voordeur met ‘D. David – coach’ en één of ander Japans logo flitste aan en uit voor mijn geestesoog. Ik begreep niet eens Japans. Wat deed ik hier eigenlijk? Was ik zover van mijn lijf verwijderd dat zelfs mijn intuïtie het liet afweten? Alhoewel. Ik was gewoon zijn deur gepasseerd, had het telefoonnummer genoteerd en had getelefoneerd.
“Justine?”
Ik knikte… besefte opeens dat ik hierdoor toestemming gaf voor zijn andere manier van helpen.
Een lichte schok trok door mijn lichaam toen ik zijn handen op mij voelde.
Een hand op mijn schouder, de andere rustend op mijn pols. Welke bedoelingen had hij? Hoe ver zou hij gaan? Ik wachtte zenuwachtig op het moment dat hij van de situatie zou profiteren, maar hij deed geen enkele poging tot meer. Zijn handen bleven gewoon minutenlang op dezelfde plek liggen, verplaatsten zich nauwelijks voelbaar.
Mijn overvolle hoofd verstilde. Ik maakte me zelfs geen zorgen meer over mijn knoflookadem. De onrust gleed van me af en een warme gloed verspreidde zich in mijn hartstreek.
Ik weet niet hoe hij het deed, ik wist enkel dat het gebeurde… en ik liet het mij overkomen.
Langzaam ontvlamde dat ene sprankeltje hoop, het begin van de overtuiging dat de puinhoop in mijn leven uiteindelijk opgeschoond zou worden…
Over de auteur Regine Ryckoort:
‘Ik schrijf zoals het mij uitkomt: kortverhalen uit het gewone leven, waar kleine zaken groot kunnen zijn of één van de vele levens in mijn hoofd of nog iets anders.
Soms wordt een verhaal gepubliceerd, soms is het troep voor de prullenbak. Beide zijn mij oké… maar ik geef de voorkeur aan het eerste 😉 .’
Laat een reactie achter