Schrijfwedstrijd 2025: Weekwinnaar 4
Vandaag maken we de vierde weekwinnaar van onze schrijfwedstrijd bekend. Dat is geworden:
Susanne de Beeld met haar verhaal Toen hoop een naam kreeg. Van harte gefeliciteerd Susanne!
Je kunt nog tot en met zondag 28 september insturen voor onze schrijfwedstrijd. Het reglement is hier te raadplegen.
Lees hieronder het winnende verhaal van deze week.
Toen hoop een naam kreeg
© Susanne de Beeld
De spiegel in de gang loog niet.
Broodmager. Verdrietig. Verdwaald.
Sara draaide haar hoofd weg en slikte de brok in haar keel door. Een traan gleed langs haar wang en brak uiteen op de mouw van haar jas. Ze wist niet dat een mens zóveel verdriet kon dragen, zóveel eenzaamheid.
De boodschappentas pakte ze automatisch, zoals elke dag. De route naar de supermarkt kende ze op haar duimpje. Niet dat ze veel at van wat ze kocht. Na haar wandeling probeerde ze wat te eten, maar meer dan deze routine kreeg ze al weken niet voor elkaar. Hoe moest ze verder?
Het verlies van haar moeder was al ondraaglijk. Maar toen ze in datzelfde jaar ook haar baan verloor, haar vriend vertrok en de schulden zich opstapelden, leek het alsof alles haar tegelijk werd afgenomen. Elke ochtend voelde als een strijd tegen een vijand die niemand kon zien.
Met gebogen hoofd liep ze door het park, starend naar de tegels die onder haar voeten voorbijschoven. De wereld trok langs haar heen zonder dat ze die nog écht opmerkte. Waar vroeger de geur van bloemen haar stil kon maken, hoorde ze nu alleen stilte. Zelfs de vogels leken te ver weg. Alles was kleurloos. Totdat een geluid haar deed verstijven. Schel, radeloos gepiep. Het sneed dwars door de stilte heen. Haar hart sloeg over, alsof ze zich plots bewust werd van iets dat nog leefde, iets dat aandacht vroeg. Aarzelend keek ze op. Achter de struiken, vastgebonden aan een boom, lag een pup. De riem om zijn hals trok veel te strak.
Haar maag trok samen. Voor het eerst in maanden voelde ze zich alert. Aanwezig. Voorzichtig maakte ze de riem los. Het hondje sprong tegen haar op, kwispelend, en likte het zout van haar wang. Sara glimlachte – een glimlach die ze niet had verwacht terug te vinden. Ze drukte een kus op het kleine kopje. Toen ze de pup dichter tegen zich aantrok, voelde ze hoe dun het lijfje was. De riem had rode striemen achtergelaten in de vacht, kleine wondjes rond de hals. Een steek van woede en medelijden trok door haar heen. Hoe had iemand dit kunnen doen?
Sara keek om zich heen, maar er was niemand in de buurt. Het hondje rilde zacht en nestelde zich tegen haar arm. Voor het eerst in maanden wist ze precies wat ze moest doen. Ze zou hem niet zomaar achterlaten.
Bij de dierenarts bleek de pup gezond. Geen chip. Geen eigenaar.
‘Hoe wilt u haar noemen?’ vroeg de arts.
Ze wilde al zeggen dat dit niet haar hond was, dat ze helemaal niet staat was om ervoor te zorgen. Maar de woorden kwamen niet. In plaats daarvan hoorde ze zichzelf fluisteren: ‘Hoop.’
En terwijl het hondje zacht tegen haar arm aan kroop, voelde Sara het ook: een sprankje, klein maar echt. Voor het eerst in maanden liep ze niet alleen.
Auteursbiografie:
Susanne (1980) is een beginnende auteur die zowel voor volwassenen als voor kinderen schrijft. Haar passie ligt bij verhalen die troost en hoop geven, maar net zo goed bij fantasievolle vertellingen vol magie en avontuur. In haar kinderboeken neemt ze lezers mee naar betoverende werelden waar vriendschap, moed en verwondering centraal staan. Voor volwassenen schrijft ze juist intieme, herkenbare verhalen die de kracht van kleine momenten belichten. Of het nu gaat om een meisje dat een magische sleutel vindt of een vrouw die een sprankje hoop terugvindt in een onverwachte ontmoeting – steeds staat de zoektocht naar licht en verbinding centraal. Schrijven is voor Susanne een manier om emoties om te zetten in iets dat anderen kan raken. Dit is haar eerste deelname aan een schrijfwedstrijd, maar zeker niet haar laatste. Ze blijft dromen, fantaseren en woorden geven aan wat soms onzegbaar lijkt.
Laat een reactie achter