Recensie: ‘Slapend rijk’ van Franca Treur

Recensie: ‘Slapend rijk’ van Franca Treur

door Marjet Maks

Knappe verhalen

 

De ultrakorte verhalen van Franca Treur in de bundel Slapend rijk zijn in een woord ‘knap’ te noemen. Ik vroeg me verschillende keren af waar hem dat in zit. In minder dan 500 woorden zet Franca Treur een scène uit het leven van mensen neer die vol van ongemak is en toch doodgewoon is. De verhalen schuren maar niet extreem. Het zou maar zo je buurman of buurvrouw kunnen zijn waar je over leest. De knapheid zit hem mijns inziens in hetgeen niet opgeschreven is, de onderliggende gedachten, angsten en gevoelens van de protagonisten zijn voor de lezer om op na te kauwen. En dan de afsluiting, de laatste zin van elk verhaal is meestal geen oplossing, eerder een constatering.

Een drietal voorbeelden:

De laatste zin van het verhaal: Terugklagen: ‘Het komt er nu op aan het nieuws zo klaaglijk mogelijk te brengen.’

Of uit het verhaal: Alleen in een kamer zijn:  ‘Maar zal hij op dit moment niet veel liever in zijn eentje in een kamer zijn? En geldt dat eigenlijk ook niet voor haarzelf?’

Of de laatste zin uit het verhaal Slapend rijk: ‘Dichters zetten geen instituten op en niemand gaat de gedichten lezen van een slapend rijk geworden kapitalist.’

Het zijn zeker geen verhaaltjes om allemaal achter elkaar te lezen, ik las ze telkens per zes, en ik verheug me erop om ze weer eens terug te lezen om zo even naar andermans leven getransporteerd te worden en met een frons achter te blijven.

De verhalenbundel is een mooi uitgegeven hebbeboekje, vierkant met een harde kaft, met illustraties van Olivia Ettema, die het geheel op een bijzondere manier complementeren.

Auteur: Franca Treur
Uitgever: Prometheus
Nederlandstalig 152 pagina’s
ISBN: 9789044636864
maart 2018