Het is tijd voor de zevende winnaar van onze zomerschrijfwedstrijd! Pauline Luiten stuurde ons het verhaal ‘Groeien’. Een anekdotische verhaal dat juist door zijn eenvoud een krachtige en positieve boodschap overbrengt. De mooie illustratie maakt het helemaal af. Gefeliciteerd Pauline, en dank je wel voor deze opvallende inzending!
Groeien
door Pauline Luiten
‘Dat gaat niet lukken vriend,’ zegt Frits terwijl hij omhoog kijkt. Hij liep zojuist bijna tegen een paar enorme gestreepte benen aan, die met geen mogelijkheid de ruimte kunnen verlaten.
‘Nope,’ zegt de drager van de gestreepte broek.
‘Hoe is’t zo gekomen?’ vraagt Frits. ‘Het lijkt hier wel Alice in wonderland, maar dan anders.’
De gestreepte broek lacht verlegen en krabt zich eens aan zijn kruin. ‘Ik heb eigenlijk geen idee,’ antwoordt hij. ‘Eerder vandaag paste ik nog gewoon door de deur.’
‘Heb je soms iets gegeten of gedronken, waar je zo van gegroeid bent, een soort tovermiddel of zo?’ Frits kijkt naar boven. ‘Ik zeg maar wat hoor,’ verontschuldigt hij zich meteen ‘ik weet ook wel dat dat niet kan.’
‘Nope,’ zegt de gestreepte broek nog eens. ‘Niks gegeten of gedronken.’
‘Wat heb je dan gedaan, hier, in deze ruimte?’
‘Ik heb een presentatie gegeven over mijn werk. Ik ben illustrator.’
‘En hoe ging dat?’ vraagt Frits.
‘Eigenlijk best goed. Bloednerveus was ik. Ik wist zeker dat het me niet zou lukken. Dat ik de helft zou vergeten, dat ik onverstaanbaar zou mompelen, dat ik het publiek niet zou kunnen boeien. Maar ik kreeg zowaar applaus en veel complimenten. Dat ik zo rustig, duidelijk en boeiend kon vertellen. En dat voor iemand die standaard een black-out kreeg tijdens spreekbeurten op school’.
‘Dus je bent te tevreden over jezelf?’ Frits kijkt hem aan, voor zover dat mogelijk is met het hoogteverschil.
‘Eigenlijk wel,’ zegt de gestreepte broek. ‘Ik wist niet dat ik het in me had. Weer iets wat ik van mijn lukt-mij-toch-niet-lijstje kan schrappen.’ Hij straalt van oor tot oor.
‘Nou, dan snap ik het helemaal. Je bent gegroeid. Dat is duidelijk.’ Frits wandelt op zijn gemak door de deur naar buiten. ‘En maak je geen zorgen, iedere keer dat je groeit, groeit jouw wereld met je mee, dus als je nog even wacht, kun je dadelijk met me gaan lunchen, want ik wil alles over jouw presentatie horen.’
Over de auteur Pauline Luiten:
Mijn gedachten nemen 24 uur per dag een loopje met me. Ze vormen een woordentsunami in mijn hoofd, waar geen einde aan lijkt te komen. Om die warboel aan gedachten een beetje te ordenen breng ik ze in beeld, zowel visueel als met woorden. Om belangrijk en onbelangrijk, leuk of niet leuk, en waar of niet waar te onderscheiden. Je moet tenslotte niet alles geloven wat je denkt.
Ik denk, luister, lees en observeer. Verhalen komen en gaan. Over mezelf of over anderen. Volledig verzonnen of bestaand en aangevuld met mijn fantasie. Een gevoel of mening, een emotie, een gebeurtenis. Alles is mogelijk.
Als er zich een verhaal aandient, verschijnen de woorden als vanzelf op papier. Onder het schrijven vorm ik in mijn hoofd het beeld er al bij, of ik bepaal na de afronding welk fragment ik extra wil benadrukken. Dat beeld werk ik uit in een potloodtekening, gecombineerd met gemengde technieken. Zo ontstaat Woord en Beeld, voor mij de ultieme combinatie.
Website: https://www.paulineluiten.nl/
Wil je jouw verhaal ook op onze website geplaatst zien?
Je kunt nog meedoen aan onze zomerschrijfwedstrijd. Kijk hier om te lezen hoe je meedoet.
Verrassend, en prachtig met de illustratie. gefeliciteerd, Pauline.