Recensie ‘Moeder Dochter Minnares’ van Heleen van Royen
Twintig jaar openhartigheid
Door Carien Touwen
In 2020 was het twintig jaar geleden dat Heleen van Royen debuteerde met ‘De gelukkige huisvrouw’. Om dit te vieren verscheen het boek ‘Moeder, dochter, minnares’, een bundel vol persoonlijke columns en verhalen. Het boek heeft als ondertitel ‘Een ode aan leven, liefde en lust’ en dat is het ook. Van Royen neemt zoals altijd geen blad voor de mond en schrijft over alles wat haar bezighoudt.
Het boek is opgedeeld in zes delen. Het eerste deel ‘Schrijver’ opent met een amusante anekdote over Harry Mulisch die niet onder de indruk was van Van Royen. Ze was niet beledigd, want ze voelde zich ook geen schrijver. Maar gaandeweg lezen we dat de auteur zich realiseert dat Harry niet altijd gelijk had. Dat zien we ook terug in de speech die Van Royen hield bij de opening van de expositie ‘Drie Fatale Vrouwen’, waarin ze een heel duidelijk statement maakt: ‘Voor u staat geen femme fatale. Het zal wellicht als een schok komen, maar hier staat een schrijver.’ Schrijven is Van Royens forever home.
In het tweede deel ‘Dochter’ gaat het over de relatie van de auteur met haar ouders. Met een vader die zelfmoord pleegde op haar dertiende en een afstandelijke moeder die later dement werd, had Heleen van Royen het niet gemakkelijk. Het laatste verhaal in dit deel maakt indruk: als haar moeder sterft aan dementie besluit de schrijfster om het lichaam van haar vader op te laten graven om ze samen in een nieuw graf te leggen. Als tiener ging ze niet naar haar vaders begrafenis omdat ze zo boos op hem was. De herbegrafenis haalt alle vroeger weggestopte emoties terug, die van Royen heel ontroerend beschrijft.
In het deel ‘Moeder’ vinden we stukken van Sam en Olivia van Royen, waarin ze vertellen hoe het is om ‘de kinderen van Heleen van Royen’ te zijn en lezen we hoe de auteur het vond om oma te worden. Ook lezen we een veelomvattend moeder-dochter interview over de bevalling en over de bevallingscultuur in Nederland.
Daarna volgt het deel ‘Minnares’ waarin we diverse anekdotes terugvinden over het seksleven van Heleen en haar partner Bart. In het laatste verhaal vertelt ze over haar eerste ervaring met XTC, waar ze lyrisch over is. Ze eindigt heel treffend: ‘Verbazingwekkend hoe snel je van gelegenheidsgebruiker propagandamachine en drugsdealer wordt.’ Toch niet echt een aanmoediging dus.
In het deel ‘Vrouw’ lezen we over de relatie die van Royen heeft met haar lichaam. Ze begint met een uitgebreid stuk over waarom ze haar borsten heeft laten vergroten en hoe dat ging en eindigt met een lang gesprek met haar botoxarts.
Het boek eindigt met het deel ‘Vriendin’ en het bijzondere verhaal over haar vriendschap met Fadi, de vriend van de overleden zanger George Michael. Een verhaal dat een inkijkje geeft in het leven van een heel beroemd iemand, maar vooral in het moeilijke en vaak ook trieste bestaan van hen die daar omheen leven.
Alle stukken samen geven een goed beeld van Heleen van Royen als schrijver en als mens. Van Royen maakt dingen mee die iedereen kan meemaken en durft er zonder gene over te vertellen. Het laat ook duidelijk zien dat wie we ook zijn, we in ons leven allemaal meerdere rollen hebben die samen voor het totaalplaatje zorgen van wie we als mens zijn.
Auteur: Heleen van Royen
Uitgever: The House of Books
Nederlands Paperback
ISBN: 9789044360615
Druk 1: november 2020
240 pagina’s