Lekker lezen: weekwinnaar 8 van onze schrijfwedstrijd

Vandaag kunnen we de achtste weekwinnaar bekend maken van onze schrijfwedstrijd. De eer is aan Marieke Davidse. Zij schreef met ‘Prik!’ een aandoenlijk en humoristisch sprookje.  Van harte gefeliciteerd Marieke!

Lees hieronder het winnende verhaal:

Prik!

Marieke Davidse

Veel geluk had egeltje Prik niet in zijn leven gehad, tot nu toe.
In korte tijd had hij zijn beide ouders verloren. Zijn moeder door een laag overvliegende Jaguar op de A348. Precies een week later zijn vader – ook zo plat als een dubbeltje.

Toch dribbelde Prik ontspannen en nieuwsgierig op een vroege lentedag door een Anton Pieckachtig stadje. Zijn stekeltjes glansden, drie vriendelijke zonnestralen deden hun best het egeltje te verwarmen.

Soezerig draaide Prik zijn kopje van links naar rechts. Zijn donkerbruine oogjes dwaalden over het pleintje. Hij schrok zich dan ook kapot van een harde bel die over het pleintje schalde. Hij deed wat een egel altijd doet als er gevaar dreigt: hij rolde zich op tot een balletje.

Niet veel later werd hij omringd door joelende kinderstemmen die hem met stokken heen en weer mepten en soms GOAL riepen.

Toen de bel weer rinkelde en de trappelende kindervoeten zich van hem verwijderden, waagde hij ‘t erop en strekte zijn pootjes een voor een. Alles deed ‘t nog. Een beetje misselijk was hij wel.

Twee woorden bedacht Prik. Het ene was WEGWEZEN en het andere: VERSTOPPEN. Hij rende het pleintje af en keek op de stoep– dat had hij van zijn ouders geleerd – eerst naar links, toen rechts en weer naar links voor hij overstak.

Hij draafde de weg over, stortte zich over een drempel en verstopte zich hijgend onder de toonbank van het snoepwinkeltje van Soesje Zoethout, een schommelde dikkerd op pantoffels met roze pompoentjes. Maar dat wist Prik toen natuurlijk nog niet.

Weken bleef Prik onder de toonbank, zonder dat Soesje het merkte. Hij likte zijn wondjes en daar kwam zijn roffelende hartje tot rust.

En na de rust kwam de verveling. Want alleen is maar alleen en keuvelen met twee roze pompoenen levert geen sprankelende gespreksstof op. Na drie maanden verveelde kleine Prik zich kapot en begon uit pure lamlendigheid Engelse drop, winegums en spekkies op zijn stekels te prikken.

Hij kreeg er steeds meer plezier in. ‘Ik sluit mijn vermomming af met twee dropsleutels in mijn oren,’ hoorde hij zichzelf mompelen.
‘Vermomming?’ dacht Prik.

Prik schudde met glinsterende oogjes zijn kopje, de sleutels bengelden mee. En traag kwam hij in beweging. Pootje voor pootje vond hij zijn weg naar de voordeur. Toen Soesje ‘s ochtends haar winkeltje opende, dribbelde Prik naar buiten en knipoogde naar de drie zonnestralen, die hem niet herkenden. Wat Prik een geruststellend idee vond.

Hij keek links, rechts en weer links, stak de weg over en kwam midden op het schoolplein tot stilstand. Hij liet de bel over zich heen komen, wachtte de trappelende kindervoetjes rustig af. Hij giebelde toen de baldadige jongens probeerden het snoep van zijn stekels te plukken en zich hardhandig prikten.

Toen de bel weer luidde, zuchtte Prik bevrijd. Lichtvoetig ging hij op zoek naar nieuwe avonturen.

Over de auteur Marieke Davidse:
Na jarenlang columns schrijven voor de Bokkepoot (het verenigingsblad van het Historisch Bedrijfsvaartuig) en het winnen van de Margriet columnwedstrijd, richtte Marieke’s schrijven zich op ‘beroepsmatig, nuttig en doelgroepgericht’. Nu vindt ze het tijd om weer te gaan spelen met woorden en beelden. Het voelt als een schaterlachkriebel, die zich niet langer laat beteugelen.