Vandaag kunnen we de negende weekwinnaar bekend maken van onze schrijfwedstrijd. De eer is aan Annemarie Steenbergen. Zij zette met Het tiende huis in Leeuw een boeiend en eigentijds verhaal neer met een goed gevonden titel. Van harte gefeliciteerd Annemarie!
Lees hieronder het winnende verhaal:
Het tiende huis in Leeuw
Annemarie Steenbergen
Eindelijk heeft hij met haar gebroken. Ze is weg. Voorgoed. Mijn god, wat heeft dat lang geduurd. Een jarenlange strijd die eeuwen leek te duren. Wat zal de buitenwereld opkijken van het feit dat de breuk met haar nu dan toch definitief is. Het eeuwige twijfelen: zal ik het wel doen, zal ik het niet doen. Zijn familie en vrienden kenden zijn worsteling met haar maar ook zijn twijfels en zijn onzekerheden. Hij werd er zelf ook gek van. Het kon zo echt niet langer. Het maakte hem, maar ook haar, doodongelukkig. Maar het was hijzelf die de beslissing had genomen nu echt enkel en alleen voor zichzelf te gaan.
De eerste stap had hij vanochtend gezet. De leegte van haar garderobekast vulde hem na afloop van het ruimen met trots en euforie. Dat heeft ie toch maar mooi geflikt, haar spullen als vuilnis aan de kant gezet. Ja, hij weet ook wel dat dit bot over komt, maar de ergernis en nijd hebben het in de loop van de jaren nu eenmaal gewonnen van respect. Met name al haar pumps, laarsjes en naaldhakken. Monsterlijke, onhandige dingen. Hij voelde zich niet op zijn gemak als zij die aan had. Zo’n type hoorde niet bij hem, vond hij. Weg ermee! In de badkamer veegde hij al haar cosmetica in één keer in een van haar handtassen. Hoppa! Nadat hij al haar spullen had verzameld en in de gang had gezet, restte hem nog maar één ding vandaag.
Hij keek naar het naamplaatje op de deur waarop haar naam nog stond: Leontien. Hij schroefde het er met zijn ranke handen snel en kordaat af. Hij haalde voorzichtig en met beleid het nieuwe plaatje uit de plastic verpakking en monteerde dit behendig aan de muur naast de voordeur. Hij stapte een paar meter naar achteren en ging op een paaltje zitten om het resultaat te bewonderen. Wijdbeens, nu mocht het, en hoefde hij met haar mening geen rekening meer te houden. Zijn buurvrouw, die haar ramen aan het lappen was en het tafereel aanschouwd had, kwam naast hem staan. Zij kende zijn innerlijke strijd als geen ander. Ze was al jaren close met hem. ‘Ik ben trots op je, jongen. En wat de rest vindt van jouw beslissing boeit niet.’ Samen keken ze naar de in zilver gegraveerde krullende letters: Leo № tien.
Over de auteur:
Annemarie Steenbergen (1971), in het dagelijkse leven docent recht en moeder van drie tieners, schrijft in haar vrije tijd graag songteksten, gedichten en verhalen. Diverse verhalen en gedichten zijn in bundels verschenen.
Ze heeft (nog) geen eigen website, maar veel werk is te vinden op: Schrijverspunt