Zomerlezen: ‘Centimeters’

Het is tijd voor de vierde winnaar van onze zomerschrijfwedstrijd! Daan Kogelmans stuurde ons het verhaal ‘Centimeters’. Het is een wat sinister verhaal dat intrigeert vanaf de eerste alinea. Gefeliciteerd Daan, en dank je wel voor deze mooie inzending!

Centimeters

Door Daan Kogelmans

Het is knisperend koud. En stil vooral: in waanzinnige stilte draai ik rond. De mensen beneden kijken naar mij op en zeggen: zij is mooi vandaag. Of: het wordt slecht weer morgen. Anderen huiveren stilletjes en kruipen dieper in hun pels. Ik hou van hen.

Ben ik eenzaam? Waarschijnlijk wel. Altijd al. Als je zo lang alleen bent, dan verandert er iets in je. Je wordt “raar” zeggen de mensen. Ik ben als het vrouwtje dat met een winkelwagen op straat rondscharrelt. Ik kan wel huilen. Ik hou van hen, wat kan ik anders?

Daar beneden zit een man. Met een telescoop staart hij naar mijn kraters en mijn bergen. Alsof hij een vulva ziet. Hij likt zijn lippen af. Ook van hem hou ik. Ik zou hem willen knuffelen.

Op aarde zijn de mensen gewoon grote krachten uit te drukken in eenheden van de bom op Hiroshima. Ze zeggen: dit was dertig keer zo krachtig als de bom op Hiroshima. Dit duizend keer. Ik hou van hen.

Ze hebben daarbeneden eens gemeten dat ik elk jaar een centimeter dichterbij kom. Dit geeft mij hoop. Op een dag, zal ik ze omhelzen. Ik zal ze dichterbij zien komen. Hun torens en hun kinderen zullen langs mij scheren tot ik mij in de grond boor. Honderdduizendmiljoenmiljard bommen van Hiroshima. Ik zal lachen als zij hun monden opensperren, als zij hun armen in de lucht werpen. Als zij rondrennen terwijl de kracht zich als een deken om hen heen vouwt, hen optilt, samenperst. Ik zal het uitkirren als hun bruggen en treinen smelten en hun bossen ontbranden.

Het blijft koud en stil. Het vrouwtje met de winkelwagen staart stilletjes met één oog naar het kind dat de straat oversteekt. De moeder trekt het naar zich toe. Maar dat heeft geen zin moedertje.

Hoeveel jaar nog?

De man kijkt nog steeds door zijn telescoop. Hij kleedt mij uit met zijn ogen. Volgend jaar ben ik weer een centimeter dichterbij.

Over de auteur:
Daan Kogelmans woont in Amsterdam, schrijft surrealistische verhalen en maakt games. Hij publiceerde eerder in Tijdschrift Ei, Meander, De Brakke Hond en Gierik&NVT.

Zijn website: http://daankogelmans.blogspot.com