Het is tijd voor de twaalfde (en laatste) winnaar van onze zomerschrijfwedstrijd. De winnaar van deze week is Ruben Goverde. Hij stuurde het intrigerende verhaal ‘De twee kelken’ in. Het einde doet glimlachen, maar ook nadenken. Van harte gefeliciteerd Ruben en hartelijk dank voor jouw originele inzending.
De twee kelken
Door Ruben Goverde
Carola schuift de gordijnen open. Een lichtstraal penetreert mijn donkere appartement, mijn graftombe. Ik rol mijn ogen naar boven, het gebaar voor ‘nee’.
‘Kom op, Stefan. Een beetje frisse lucht zou je goed doen. Laat die computer eens met rust.’
Ik negeer haar en scroll al blazend in een rietje het internet af. Toen ik op mijn achtste de diagnose MS kreeg, gaven de dokters me nog hooguit tien jaar. Inmiddels duurt mijn lijdensweg al drieëndertig jaar.
‘Je moeder belde. Ze vroeg of je dit jaar met kerst komt. Er is vanuit de stichting een busje geregeld.’
Ik negeer haar. Plotseling valt mijn oog op een advertentie in de hoek van mijn scherm. ‘Deze eenmalige behandeling zet je leven totaal op z’n kop…’, gevolgd door een plaatje van een man in een wit pak. Dokter Engel.
‘Oh nee, niet nog zo’n oplichter! Kap nou eens met je geld daaraan te verspillen,’ verzucht Carola als ik haar de advertentie laat zien. Ik begin te snikken en laat haar alle succesverhalen lezen.
‘Vooruit dan.’ Ik ken haar te goed.
Een week later word ik door dokter Engel ontvangen in een modern glazen kantoor. Hij kijkt me aan, neemt een teug van zijn e-smoker en knikt. ‘Kom mee.’ Wanneer Carola opstaat gebaart hij haar te blijven zitten.
We nemen een lift naar beneden, voor wat wel een eeuwigheid duurt. Hoe ver onder de grond zitten we? Ik voel me ongemakkelijk terwijl dokter Engel me een klein kamertje inrijdt. Hij laat de deur achter ons dichtvallen. De kamer is leeg, op een tafel met daarop twee antieke kelken na. Het zoemende geluid van de tl-lamp vult de stilte op.
De dokter wijst naar de twee nagenoeg identieke bekers. ‘Je moet er een kiezen en opdrinken. Beide zullen je uit je lijden verlossen. De ene zal je doden, de andere niet.’
Is dit soms een grap? Heb ik hier zoveel geld voor neergelegd? Met veel moeite dicteer ik een antwoord. ‘Nee,’ klinkt er uit de luidsprekers van mijn computer.
‘Ik ben bang dat ik je niet kan laten gaan zonder dat je een keuze maakt.’
‘Ik wil weg!’
Dr. Engel schudt zijn hoofd en rijdt me dichter naar de tafel. Van dichtbij lijken de twee kelken nagenoeg identiek. Ze zijn tot de rand toe gevuld; ik ruik de zoete lucht van witte wijn.
‘Puur geluk. Niet eerlijk,’ zeg ik.
‘Voor iemand met jouw ziekte zijn deze kansen erg optimistisch. Je mag van geluk spreken dat je nog leeft.’
Oké. Ik wijs naar de linkse.
Dokter Engel brengt de kelk naar mijn mond. De wijn is heerlijk en geeft me een warm gevoel van binnen. Als ik klaar ben voel ik geen verschil met ervoor.
‘Hoe weet ik…?’
Dokter Engel rijdt me weer terug richting de lift. ‘Maak je geen zorgen. Als het werkt zal je het weten.’
Eenmaal terug in het kantoor knijpt Carola in mijn wang. ‘Kijk nou! Je hebt eindelijk een beetje kleur op die bleke wangetjes van je!’
Over de auteur:
Ruben Goverde schrijft korte verhalen, vaak met een vleugje fantasie. Zijn ambitie is om ooit een boek uit te brengen, al heeft hij daar geen haast mee.