In samenwerking met Carolina Trujillo, schrijfster van het boek Meisjes in blessuretijd, organiseert Schrijven Online een schrijfwedstrijd onder dezelfde naam.
Zoals te verwachten met een schrijfwedstrijd genaamd Meisjes in blessuretijd, staat deze opdracht in het teken van voetbal. Schrijf een verhaal van maximaal 400 woorden over een jeugdherinnering waarin voetbal een rol speelt. Vanaf vandaag kun je je verhaal inzenden en de deadline is op vrijdag 27 maart. De uitslag zal bekendgemaakt worden op 9 april.
Winnen
De top drie krijgt een exemplaar van Meisjes in blessuretijd van Carolina Trujillo én een publicatie in het literaire tijdschrift Alice van Schrijven Magazine. De jury bestaat uit Carolina Trujillo zelf en de redactie van Schrijven Online.
Je bijdrage kun je opsturen door het wedstrijdformulier in te vullen onder de wedstrijdnaam ‘Meisjes in blessuretijd’.
Alle voorwaarden staan op de website van Schrijven Online
Iedereen was nog bezig z’n voetbalplunje aan te trekken, maar bij Frederik moest het vooruitgaan. Hij nam de uitwasbare stift en ging voor het tablet staan. “We spelen in een 4-4-2 opstelling, met pressing op de flanken!”
Terwijl de coach pijlen richting doel van de tegenstander tekende, voelde ik éven de hoop dat het vandaag zover zou zijn. Dat ik aan de wedstrijd mocht beginnen. Die kans was klein, aangezien ik pas dit seizoen aansloot bij een ploeg die al acht jaar samen speelde. Maar hoog druk zetten was mijn specialiteit. “Jens, Lucas, jullie starten op de flank. Wisselen van kant mag, maar…”
De rest van Frederiks uitleg ging aan mij voorbij. Wanneer ik op de bank zat, zou ik me er wel over gezet hebben. Zoals altijd. Maar nu was de teleurstelling te groot. Als de ploeg zou winnen en ‘We are the champions’ door de luidsprekers galmde, wat had ík dan als reden om te vieren? Ík had geen bijdrage geleverd. De winst zou niet mijn verdienste zijn. Zo egocentrisch was ik wel. Voetbal draaide niet om één speler, maar om de ploeg. Toch kon ik dat niet verantwoorden tegenover mezelf. Ik was geen deel van de ploeg. Ik voelde me gepasseerd. Letterlijk en figuurlijk.
Gedurende de wedstrijd werd het zelfbeklag hardnekkiger. Ikzelf vond dat Jens een draak van een match speelde. Toch vertikte onze trainer het te wisselen. Het interesseerde me niet meer tegen welke gemeente we voetbalden. Maar op vijf minuten van het einde hakte een van hun spelers op een agressieve manier in op Lucas. Mijn naam was alles wat ik hoorde. Het was genoeg. Mijn ‘moment de gloire’. De coach riep me nog wat aanwijzingen na terwijl ik veld op sprintte. Ik hoorde ze niet meer. Het was niet nodig. Ik zou de bal in één keer op de slof nemen en recht de winkelhaak injassen. Zo zou het gebeuren. Ik wist het.
Na de match wilde ik onmiddellijk naar huis. Ik had boter op mijn hoofd. Ik had bij de tweede paal op de bal gewacht, die naar de eerste vloog. Wat natuurlijk hetgeen was dat de coach me had nageroepen. Door die misser eindigde de heenwedstrijd zonder winnaar. Alles lag nog open voor de terugmatch. Ik verwachtte niet dat dan minuten zou maken. Terecht.
Die dag leerde ik van àltijd naar de coach te luisteren. Je bent àltijd deel van de groep.
Beste Jan,
Je kunt je verhaal niet hier insturen, het is een wedstrijd van Schrijven Online. Zie de link in het artikel.