Schrijfwedstrijd 2022: Weekwinnaar 6 is Rieks Veenker

Schrijfwedstrijd 2022: Weekwinnaar 6 is Rieks Veenker

Met een beetje vertraging door drukte aan onze kant kunnen we vandaag weekwinnaar 6 bekendmaken. Deze eer gaat naar Rieks Veenker die ons verraste met een bijzonder perspectief.

Van harte gefeliciteerd Rieks!

Lees hieronder het winnende verhaal:

De lintworm; een beestige morabel

(in herinnering aan Remco Camperts Fabeltjes vertellen)

©Rieks Veenker

De spijs van haar gastheer verteren

zijn darmen onwijs souteneren

zo vadsig en vies

gênant en onkies

de dwingeland: ‘t is wijs haar te weren.

Je zal maar een lintworm zijn. Gedoemd heel je leven de darminhoud van een ander om te woelen. Niet bij machte jezelf aan deze benarde, uitzichtloze toestand te ontworstelen. En altijd maar weer datzelfde liedje: gemeden als de pest en als iemand al tegen je kletst, je er donder op kunt zeggen dat het een donkerbruin bijsmaakje heeft. Wat de lintworm in haar leven niet allemaal naar haar hoofd geslingerd heeft gekregen: schijtschooier, poepprofiteur, lintlikker, darmdalver, kontkruiper… Daarmee vergeleken zijn shitwit en parasietparia nog de minst erge van allemaal. Ja, ze weet veel van poep. En ja, ze is een parasiet. Maar wat dan nog? Zijn we dat niet op de een of andere manier allemaal?

Wie nu nog mocht denken dat de lintworm een lichtzinnig beest is, dat bij de gratie van haar onwetende gastheer zonder noemenswaardige inspanning aan de kost kan komen, heeft het goed mis. Ze lijdt voortdurend onder haar horigheid. Of anders wel onder het gescheld van haar medebewoners, die nota bene bijna allemaal zelf ook parasiet zijn. Maar waar de lintworm nog wel het meest onder gebukt gaat: haar eigen buitenproportioneel ontwikkeld schuldgevoel.

Waarom, vraagt ze zich af, is zij niet gezegend met de onwetendheid van aarswormen, die, niet gehinderd door enige kennis van zaken, als een stelletje opgeschoten aaltjes door de darmderrie dartelen. Verstoppertje spelen in de blinde darm omdat niemand ze daar kan vinden. Ach, het komt vast door hun slechts rudimentair ontwikkeld zenuwcentrum, concludeert ze vol zelfmedelijden. Zij kunnen niet anders dan zich van geen kwaad bewust zijn. Ontzettend triest allemaal.

Voor de lintworm is de maat meer dan vol. Of nog beter gezegd: ze staat op barsten. Haar hartverscheurende compassie met zichzelf heeft zulke monsterlijke proporties aangenomen dat ze bang is dat ze acuut uit elkaar zal ploffen als er nog één deprimerende gedachte bijkomt.

En dan gebeurt er een wonder! Een mirakel, in de vorm van een spontane staartdeling. Eén voor één laten de onderste segmenten van de lintworm haar meterslange lijf los. Net zo lang tot ze nauwelijks meer de helft van haar lengte overhoudt. Maar de ontlasting is veelzeggend. Gedeeltelijk verlost van de zwaarte haar gastheer dagelijks van voedingsstoffen te beroven, maakt ze zowaar een klein kronkeltje. Een kleintje, maar toch… Voor de lintworm een tot dan toe onmogelijk geachte uiting van grote opluchting.

In de euforie die op deze ontlading volgt, laat ze spontaan de darmwand los. Het kan haar allemaal niets meer schelen. Net als haar kronkelende segmenten geeft ze zich gewillig over aan de peristaltiek van haar habitat. Stukje bij beetje wordt ze samen met de haar vertrouwde, lauwwarme smeer om zich heen naar beneden gedrukt. Verder en verder tot ze uiteindelijk tot haar eigen stomme verbazing het licht ziet. Licht! Een geluksgevoel van ongekende omvang stroomt door haar lintwormlijf. Eindelijk vrij. Eindelijk verlost van die allesbepalende bedompte en benauwde omgeving die haar meer dan twintig jaar in haar greep heeft gehouden. En heeft gemaakt dat ze is verworden tot wat ze nu is: een neerslachtige paria op leeftijd, een meterslange minderwaardige zuigmuiter. Maar vanaf nu gaat ze het anders aanpakken. Hoelang? Dat is nog even een zorg voor later.

Moraal: met euforie alleen zing je het niet lang meer uit.

Over de auteur Rieks Veenker:

“Geboren en getogen in Groningen ben ik in 1980 verhuisd naar Zeeland om daar als muziekdocent te gaan werken op een middelbare school in Middelburg. Dat heb ik 35 jaar met veel enthousiasme gedaan. Tijdens mijn lespraktijk ben ik in de jaren negentig in contact gekomen met uitgeverij ThiemeMeulenhoff. Daar heb ik tien jaar meegewerkt aan de methode Palet voor het, toentertijd, nieuwe schoolvak CKV. Deze werkzaamheden hebben bij mij de weg geopend naar het schrijven van verhalen. Tot op de dag van vandaag heb ik dat niet meer losgelaten.”

Wil je jouw verhaal ook op onze website geplaatst zien? Je kunt nog meedoen aan onze #schrijfwedstrijd. Klik hier voor de voorwaarden.