Afgelopen week is schrijfster Rona Lichtenberg overleden. Rona, afkomstig uit provincie Zeeland, werd geboren met een Griekse ziel. Al sinds haar eerste stappen op Griekse bodem vormde haar tong zich naar de Griekse taal. Rona schreef o.a. korte verhalen voor uitgeverij Parelz en artikelen voor Griekenland Magazine. In 2010 publiceerde Rona het boek De kleuren van mijn ziel, een verhalenbundel vol Griekse verhalen. De kleuren van mijn ziel toonde niet alleen de ziel van de auteur, maar ook die van haar geliefde Griekenland.
Haar boek kreeg lovende reacties:
Rona Lichtenberg raakt de ziel van iedere lezer door de subtiele magie waarmee zij oude legenden verweeft met het vaak harde dagelijkse Griekse leven. Wilma Hollander een Hollandse schrijfster in Griekenland
In geuren en kleuren, met veel oog voor detail, roept Rona de Griekse wereld op vol zinnelijkheid en passie. Rosita Steenbeek schrijfster
Rona Lichtenberg weet als geen ander het gewone, aardse Griekenland te verbeelden. Peter van Riel hoofdredacteur Griekenland Magazine
Ik zal hier enkele fragmenten plaatsen uit het voorwoord dat Rona schreef in haar boek omdat het zo treffend weergeeft wie ze was en hoe ze in het leven stond:
Men zegt dat liefde blind is. Echte liefde is dat naar mijn mening juist niet. Echte liefde ziet ook de fouten maar neemt die op de koop toe en kan ze vergeven, omdat het niet een ideaalbeeld is dat de liefde opwekt maar het totaalbeeld, inclusief de minder prettige, minder mooie eigenschappen.
Op die manier hou ik van Griekenland. Want Griekenland is niet alleen het land, het omvat alles: de Grieken, de taal, de zee, de onnavolgbare mimiek, de mythen, de Goden, de rozemarijn, het geluid van de komboloí, de geuren, de liefde, de pathos, mijn thuis. Het is de kern van wie ik ben, eeuwig ben, een zaad dat door de eeuwen heen meereisde in mijn ziel en in dit leven weer tot volle wasdom kwam.
Roger Jinkinson, ook een schrijver, verwoordde het zo: ‘Greece is not confined by its boundaries; everyone who looks Greek, thinks Greek or speaks Greek, is Greek.’
Het lijkt erop dat over de hele wereld deze soort ‘Grieken’ bestaan die elkaar net als de echte Grieken zonder moeite herkennen. Zo kwam ik ooit in Antwerpen uit een Argentijns restaurant juist toen een man met zijn partner naar binnen wilde gaan. Hij hield de deur voor me open en vroeg in het Grieks hoe het eten daar was. Ik antwoordde hem in het Grieks waarop hij triomfantelijk tegen zijn gezelschap zei: ‘Zie je wel, waar je ook bent, je vindt altijd iemand die Grieks spreekt.’
Een liefde zo groot dat je hart bijna niet genoeg ruimte heeft om haar te omvatten vraagt erom om doorgegeven en gedeeld te worden. Er is immers genoeg voor iedereen. Deze verhalen kun je zien als mijn ultieme liefdesverklaring aan Griekenland.
Rona was al enige tijd ziek, maar voor mij kwam het bericht toch onverwacht. We waren al ruim twintig jaar bevriend en hadden ondanks de afstand tussen onze woonplaatsen veel contact, vroeger via lange e-mails, de laatste jaren via whatsapp. Ik zal haar enorm gaan missen.