Zomerlezen: ‘Zeven ladders naar de maan’

Het is tijd voor de eerste winnaar van onze zomerschrijfwedstrijd! Hanne Polspoel stuurde ons het mooie verhaal ‘Zeven ladders naar de maan’.  Het is een verhaal dat leest als een mystiek sprookje, maar waar toch een hele trieste realiteit onder lijkt te liggen. Gefeliciteerd Hanne, en dank je wel voor deze mooie inzending!

Zeven ladders naar de maan

Door Hanne Polspoel (c) 2019

Hij was zeven. Zeven heb ik altijd een mooi getal gevonden, niet vanwege de naam, maar door alle sprookjes die ik vroeger te horen kreeg. Hij kreeg ze vroeger ook te horen en ’s avonds zaten we gespannen naast elkaar in bed terwijl ik voorlas over de zeven dwergen, de zevenmijlslaarzen en nog wat zevens. En elke keer, wanneer er een verhaal afgelopen was en ik het boek dichtsloeg, vroeg hij het me. Steeds weer diezelfde vraag: of er ook een verhaaltje over de maan was. Waarschijnlijk bestond er wel een, maar niet in mijn boek. En telkens had ik daar spijt van terwijl ik hem uitlegde dat er geen waren. Dat zelfs voor wonderkinderen, die uit niets dan letters bestonden en alleen maar leefden in gedachten, vertelsels en fantasieën, de maan heel ver weg lag. Mijn broertje vond dat niet erg. Hij zou een nieuw sprookje worden, vertelde hij me dan, en met behulp van zeven lange ladders zou hij naar de maan klimmen. Ik moest het opschrijven in het boek en het verhaal, wanneer hij terug was, elke avond voorlezen. Ik lachte en beloofde het hem, elke avond opnieuw.
Op een keer was hij vertrokken. Ik weet niet waar naartoe, maar iets in mij vertelde me het antwoord. Een stemmetje van binnenuit. Iedereen heeft wel iets in zich dat de onmogelijke vragen weet op te lossen, door niets dan een vaag vermoeden. Sindsdien kijk ik elke nacht naar boven, totdat ik zeven sterren heb geteld, en dan nog blijf ik staren. De maan kijkt terug. Ik heb ooit gehoord dat je soms een boodschap in iemands ogen kan lezen, maar ik kijk alleen maar naar een kille steen zonder antwoorden. Toch blijf ik geloven om de realiteit te ontwijken. Hij zit daar en kijkt ademloos naar beneden. En elke nacht pak ik het boek vast en kijk ik naar de lege binnenkant van de kaft. Daar moet het komen, zijn verhaal, maar mijn pen heeft nooit het papier geraakt en een sprookje is hij nooit geworden. Toch zit ik daar, elke nacht opnieuw, in de hoop ooit nog mijn belofte te vervullen. De belofte tussen broer en zus, eeuwig en onomkeerbaar vastgelegd en wij zijn er trouw aan. Ik ben er trouw aan, met diezelfde trouw die zo vast is dat hij door geen mens te begrijpen valt. De trouw die men enkel in verhalen leest.

Over de auteur:

Hanne Polspoel komt uit Leuven en is 15 jaar. Ze schrijft al sinds ze acht is en vindt dat het verhaal er veel meer toedoet, dan de schrijver.

Wil je jouw verhaal ook op onze website geplaatst zien?

Je kunt nog meedoen aan onze zomerschrijfwedstrijd. Kijk hier om te lezen hoe je meedoet.