Lekker lezen: weekwinnaar 7 van onze schrijfwedstrijd

Vandaag kunnen we de zevende weekwinnaar bekend maken van onze schrijfwedstrijd. De eer is aan Marjon Korstanje. Zij schreef met Siepie een aangrijpend verhaal over een jong kind.  Van harte gefeliciteerd Marjon!

Lees hieronder het winnende verhaal:

Siepie

Marjon Korstanje

Ik ben erg ongerust. Mijn Siepie is weg, en ik besef dat ik haar in de bibliotheek heb achtergelaten. Mama is niet blij met mijn vriendschap met Siepie. Het is de laatste weken iets verbeterd nadat we met een mevrouw hadden gepraat. Zij had het gesprek afgesloten met: ‘Het gaat vanzelf wel weer over.’ En dat klopt, Mama doet minder snibbig over Siep. Maar toch zal ze geen zin hebben om voor Siepie terug naar de bibliotheek te fietsen.

We waren juist vanochtend gegaan, vóór de regenbui. Ik zal het gure weer dus alleen moeten trotseren. De regen gooit mijn haar in mijn gezicht, en ik zwabber door de wind. Passerende auto’s toeteren aanmoedigend en ik steek een arm omhoog als dank. Ik kan een afgevallen tak niet ontwijken en ik val. Mijn knie is kapot. Ik zal het bloed moeten aflikken en doorslikken om niet dood te bloeden. Een vriendelijke meneer stopt zijn auto en vraagt me wat ik hier doe.

Hij stelt voor om mij met de auto naar de bibliotheek te brengen, maar eerst bij zijn huis te stoppen. Daar heeft hij pleisters, en ook koekjes en limonade. Ik denk dat het beter is als Siepie straks een pleister op mijn knie ziet in plaats van bloed, dus ik stem in. Hij zwaait mijn fiets achterin terwijl ik op de passagiersstoel klim. De rit duurt lang en ik vraag hem mij toch direct naar de bibliotheek te brengen, Siepie zal inmiddels in paniek zijn. Hij schudt zijn hoofd en zegt dat het beter is als ik mij eerst omkleed bij hem thuis. Hij legt zijn hand op mijn doorweekte broek. Hier word ik boos van. Ik wil me niet omkleden want dit is de broek waar Siepie het liefst in zit, en ik wil NU naar haar toe. Ik zie een rood stoplicht en zodra we stil staan pak ik zijn grote harige hand van mijn been en zet er mijn tanden in. Hij schreeuwt en vloekt maar ik heb de deur al opengedaan en ren over de stoep.

Nu weet ik niet meer waar de bibliotheek is. Ik blijf rennen en roep Siepies naam. Ik weet dat als er ook maar één raam open staat, zij me zal horen. Ik bots tegen een mevrouw met een kindje in een buggy op. Verbaasd vraagt ze me waar mijn moeder is. Ik ben zo moe dat ik alleen maar het woord bibliotheek kan uitbrengen. Vertwijfeld wijst ze naar een gebouw. Het is de achterkant denk ik, want ik herken de boom ernaast. Snel ren ik verder. Gelukkig is de afdeling kinderboeken op de begane grond, en daar is mijn Siepie. Ze zit nog netjes op het plankje. Onzichtbaar voor iedereen behalve mij, en duidelijk ontdaan. Ik neem haar in mijn handen en fluister zachtjes in haar oortje dat ik haar nooit meer alleen zal laten. Dan gaat ze veilig in haar lievelingsbroekzak. Samen lopen we naar de uitgang, klaar voor de lange wandeling naar huis.  

Over de auteur:
Marjon Korstanje werkt in het dagelijks leven als docent Engels en Nederlands als tweede taal, waarbij zij haar liefde voor taal hoopt door te geven aan haar leerlingen. Het schrijven van korte verhalen is een hobby die zij graag oppakt in haar vrije tijd. Enkele verhalen zijn opgenomen in verhalenbundels of kregen een eervolle vermelding.

Wil je jouw verhaal ook op onze website geplaatst zien? Je kunt nog tot 5 september meedoen aan onze #schrijfwedstrijd. Klik HIER om alle voorwaarden te lezen.